[NC] CHAPTER 14
“อื้ออออ อื้อออออออ”
ผมตกใจแบบจะทันที
เมื่อจองกุกพาผมมาถึงห้องที่เคยเป็นของผมและจองกุก และร่างสูงไม่รอช้า นำริมฝีปากของตัวเองประกบริมฝีปากของผมอย่างรุนแรง
ผมพยายามปิดปากของตัวเองไม่ให้จองกุกรุมล้ำเข้ามาได้ จนร่างสูงทนไม่ไหว
ผละออกมาก่อนจะบีบคางของผมจนปากของผมเผยอออก จองกุกไม่รอช้า นำริมฝีปากของเขามาประกบริมฝีปากของผมอีกรอบ
ร่างสูงนำลิ้นของตัวเองมาหยอกล้อกับลิ้นของผม ส่วนผมทั้งทุบทั้งผลักร่างของจองกุก
แต่ร่างสูงไม่สะทกสะท้านกับการกระทำของผมเลย
จนจองกุกเริ่มรู้ว่าผมกำลังจะหมดอากาศหายใจ จึงได้ถอนริมฝีปากของตัวเองออกมา
“มึง…ทะ….ทำ…เหี้ย…อะ…ไร”
ผมพูดออกมาพร้อมกอบโกยอากาศหายใจอย่างรวดเร็ว
จองกุกทำเพียงแสยะยิ้มออกมา
“ทำให้มึง…รู้…ไง ว่ามึงยังคงเป็นของกู!”
เมื่อจองกุกพูดจบ
มันก็ผลักผมลงบนเตียงอย่างแรง
“อย่าเล่นอะไรแบบนี้
กูไม่ตลก อีกอย่างถ้าอยากก็ไปเอาเมียตัวเองดิวะ!”
ผมตะโกนออกไป
ก่อนจะตกใจเมื่อเห็นสายตาของจองกุกที่ร้ายราวกับปีศาจไม่มีแววตาตลกหรือล้อเล่นอะไรเลย
“พอดีวันนี้อยากเอากับของของตัวเองหนะ”
มันแสยะยิ้มอีกครั้ง
ทำให้ผมเสียวสันหลังวาบ ความกลัวเริ่มเกาะกินในใจของผม
“ก็ดี
ถ้าอยากกินของเหลือจากแทฮยองก็ตามสบาย”
ผมพยายามพูดด้วยเสียงไม่สั่นเครือ
ไม่ให้มันรับรู้ความกลัวของผม
“หยุดพูดถึงชื่อมันสักที
เพราะคืนนี้กูจะทำให้มึงครางแต่ชื่อของกู!”
พูดจบร่างสูงของจองกุกก็คร่อมทับร่างของผมทันที
ผมตกใจก่อนจะพยายามผลักร่างของจองกุก พยายามดิ้นอย่างไม่ยอม
แพ้
จองกุกมองผมด้วยสายตาโกรธเคือง
“โอ๊ย!”
ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บ
เมื่อจองกุกกัดตรงที่ซอกคอของผมอย่างแรง ก่อนจะเลียบริเวณที่กัดจนผมรู้สึกแสบ
“แทฮยอง แทฮยอง”
ผมตะโกนเรียกชื่อเพื่อนสนิทของตัวเองออกมา
เพราะความกลัวราวกับต้องการที่พึ่งซึ่งหน้าของแทฮยองมันฉายขึ้นมาใน
สมองของผม
“กูชื่อ จอนจองกุก!”
“อื้ออออออ”
จองกุกผละออกจากคอของผม
ก่อนจะจ้องที่ผม สายตาของเราประสานกัน จองกุกจะโน้มเข้ามาประกบริมฝีปากของผม
ก่อนจะบดขยี้อย่างรุนแรง
จนผมรับรู้ถึงความกลิ่นคาวเลือดในริมฝีปากของตัวเอง
“อะ…อื้ออออออออ”
ผมต้องร้องครางเมื่อมือร้อนผ่าวของจองกุกเข้ามาในสาบเสื้อของผม
ก่อนที่นิ้วเรียวจะบดขยี้ที่ยอดอกทั้งสองข้างของผมอย่างรุนแรง
“อื้ออ …อะ…อะ”
มันผละริมฝีปากของตัวเองออกจากริมฝีปากของผม
น้ำสีใสไหลลงมาจากริมฝีปากของผมเล็กน้อย มันดึงรั้งเสื้อของผมขึ้น
มาเหนือหน้าอกของผม
ก่อนจะขบเม้มจนเกิดรอยแดงเต็มหน้าอกของผม
เมื่อทำจนพอใจแล้วจองกุกก็มาดูดดุนที่ยอดอกทั้งสองข้างของผมสลับไปมา
“พอ…พอ..อย่า…ทำแบบนี้….อึก”
ความกลัวเริ่มเกาะกินที่ใจของผมอีกครั้ง
ความรู้สึกเก่าๆเข้ามาสมองของผม แต่มันต่างจาก ความรู้สึกต่างกัน สถานะที่ต่างกัน จองกุกไม่ใช่ของผมอีกแล้ว
ไม่ใช่อีกแล้ว น้ำตาเริ่มเอ่อล้นที่ขอบตาของผม ความรู้สึกเก่าๆประทุที่เต็มอก
เขาแพ้อีกแล้ว ไม่ว่าเมื่อไหร่
เขาก็แพ้จองกุกอีกแล้ว
“อ๊ะ…มะ…ไม่เอา…อ๊ะ”
ผมร้องครางออกมา
เมื่อมือของจองกุกบีบเค้นที่แก่นกายของผม ก่อนร่างสูงจะค่อยๆถอดกางเกงของผมออกมา
มือของ
จองกุกค่อยๆรูดรั้งที่แก่นกายของผม น้ำตาของผมเริ่มไหลออกมา
ส่วนจองกุกก็มองผม ก่อนจะโน้มเข้ามาประกบริมฝีปากของผมอีกรอบ
“อื้ออออ อื้อออ อื้อออ!”
ผมร้องตกใจ
เมื่อนิ้วเรียวของจองกุกค่อยลูบไล้ที่ช่องทางของผม ความรู้สึกกลัวมากขึ้น
น้ำตาไหออกมาไม่ขาดสาย ในสมองปวดร้าวไปหมด
ความรู้สึกเสียใจและความรู้สึกผิดเริ่มก่อตัว
ร่างของเพื่อนสนิทที่ตอนนี้เปลี่ยนสถานะเป็นมากกว่าเพื่อน
ฉายเข้ามาให้สมองของผมเต็มไปหมด ความห่วงใย เอาใจใส่ของแทฮยอง
มันฉายในสมองของผมเป็นฉากๆ
“อะ…อะ….อะ…ไม่เอา!”
ผมตะโกนร้องออกมา
เมื่อร่างสูงผละออกจากริมฝีปากผมก่อนจะเลียริมฝีปาก
“แต่ร่างกายของมึง
มันอยากเอานะ”
“อึก….อ๊ะ อ๊ะ!”
ผมร้องด้วยความผวา เมื่อนิ้วเรียวสองนิ้วของจองกุกได้สอดเข้าไปในช่องทางของผม
ความเจ็บปวดแล่นลิ้วเข้ามาทันที
“ยังแน่นเหมือนเดิมนะ”
“อึก อึก อ๊ะ…”
ผมครางออกมาเมื่อจองกุกขยับนิ้วตัวเองเข้าออกในช่องทางของผม
“อึก แทอยอง แทฮยอง”
ผมหลับตาก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา
ภาพของแทฮยองยังคงฉายซ้ำไปซ้ำมาในสมอง ความเสียใจก่อตัวอย่างรุนแรง
ขอโทษนะ แทฮยอง
ปาร์คจีมินผู้โง่เขลาคนนี้ ขอโทษ…
“เลิกพูดชื่อมัน!
เลิกพูดชื่อมัน!”
เสียงของจองกุกตะโกนออกมา
ก่อนที่นิ้วเรียวของจองกุกค่อยๆออกมาจากช่องทางของผม
ก่อนที่ผมรู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังจ่อเข้าที่ช่องทางของผม
สวบ
“ไม่ … โอ๊ย อ๊ะ”
ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บ
เมื่อมีสิ่งที่ใหญ่โตเข้ามารุกล้ำช่องทางของผม
“อึก อึก อ๊ะ”
ผมครางออกมาเมื่อจองกุกค่อยๆขยับแก่นกายของตัวเอง
ก่อนจะโถมเข้าใส่ไม่ยั้ง
“อึกก อึกก อะ ช่วย…ด้วย แทฮยอง”
ผมหลับตาแล้วเอาแต่พร่ำเรียกชื่อแทฮยอง
แทฮยอง แทฮยอง
“ลืมตา! มองดูดีๆ กูไม่ใช่แทฮยอง!”
“อะ อะ อะ แท…ฮยอง…แท…ฮยอง”
ผมไม่สนใจคำพูดของจองกุก
ผมยังคงหลับตาและเรียกแต่ชื่อแทฮยอง แทฮยองขอโทษ ขอโทษ
กูเป็นแฟนที่ดีของมึงไม่ได้แล้วละ ขอโทษจริงๆ
“หยุด หยุด
กูบอกให้หยุด!”
จองกุกตะโกนออกมา
ก่อนจะโถมใส่ผมไม่ยั้ง ความรุนแรงภายในมากขึ้น จนลือดสีสดไหลออกมาจากช่องทางรัก
มือของจองกุกจับที่หน้าของผม ส่วนผมยังคงหลับตา
“แท…ฮยอง…แทฮยอง ฮึก ขอ…”
“พอ พอ หยุดพูดสักที!”
ริมฝีปากของจองกุกประกบลงที่ริมฝีปากของผมอีกครั้งเพื่อที่จะไม่ให้ผมพูดชื่อแทฮยองอีก
น้ำตาของผมไหลลงหนักกว่าเก่า ในสมองมีแต่ความรู้สึกผิดต่อแทฮยอง
“อืม …”
จองกุกละริมฝีปากของผมก่อนจะครางออกมาและมือของร่างสูงก็รูดรั้งแก่นกายของผมอย่างรุนแรง
“อึก อึก อ๊าส์”
ผมครางออกมาก่อนจะปลดปล่อยออกมาเต็มหน้าท้องของตัวเอง
จองกุกกระแทกเข้าออกสองสามครั้งก่อนจะปลดปล่อยเต็มช่องทางรักของผมจนมันเอ่อล้นออกมา
“ฮึกก แทฮยอง ฮีก ขอโทษ…”
ผมพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามา แต่ดวงวตาของผมหนักอึ้งลืมไม่ขึ้น สติของผมก็ค่อยๆดับวูบลงไป
“พูดชื่อกูสักนิด ไม่ได้หรอ
ปาร์คจีมิน”
